ο καραμητρος

Το δελτιο καιρου μιλουσε για χιονοθυελλα. Τι να σκεφτει ο νους μεσου μεσογειου τυπου, οπως εγω? Τι αναμνησεις θα συρει απο το πισω μερος του μυαλου του? Οτι θα χιονισει πολυ. Ποσο πολυ ομως? Θα εχουμε κανα προβλημα? Περσι που ηταν παρα πολυ βαρυς χειμωνας, ειχε χιονι συνεχως για σχεδον 4 μηνες αλλα δεν υπηρχε κανενα προβλημα. Ολοι οι δρομοι ηταν παντα ανοικτοι και καθαροι. Χαλαρα. Οποτε ο ανυποψιαστος μεσος μεσογειος τυπος παιρνει την γυναικουλα του και ξεκιναει να παει για δουλεια στις 10 το βραδυ.

Που πας ρε καραμητρο? Μετα απο λιγα χιλιομετρα οδηγηση ο καιρος χαλασε πολυ. Το μεχρι προτινος χιονακι εγινε παρα πολυ πυκνο και επεφτε τελειως οριζοντια, καθως ο αερας ξεπερνουσε τα 10 μποφωρ. Δεν λεει να συνεχισω, σκεφτηκα, στην επομενη εξοδο του αυτοκινητοδρομου θα γυρισω πισω. Η επομενη εξοδος ομως , που απειχε 20 χλμ, δεν ηρθε ποτε. Ακινητοποιημενα αμαξια μπροστα, στην ουρα κι εγω. Μαλλον θα εγινε κανα ατυχημα και κολησαμε ολοι, σκεφτηκα. Ωρα 10:30, καραμητρο. Αναμονη, αναμονη…

Στις 11:30 πεζος αστυνομικος, πηγαινε απο αμαξι σε αμαξι και ελεγχε την κατασταση των επιβαινοντων. Οταν ηρθε σε μας, μας ενημερωσε οτι ο δρομος θα ανοιξει μετα τις 9 το πρωι, καθως αμαξια εχασαν τον ελεγχο, γυρισαν καθετα στον δρομο και τον εκλεισαν και γι αυτο καθυστερουν τα εκχιονιστικα μηχανηματα. Μετα απο λιγο ηρθε στρατιωτικο φορτηγο κι ενας στρατιωτικος αρχισε να περισυλλεγει κοσμο. Οταν ηρθε σε μας, ελεγξε αν εχουμε αρκετη βενζινη να βγαλουμε την νυχτα κι οταν του ειπαμε να κλειδωσουμε το αμαξι και να μας παρει κι εμας στο φορτηγο οπως και τους αλλους, απαντησε αρνητικα κι ειπε οτι προτεραιοτητα εχουν οι ηλικιωμενοι, τα παιδια και οσοι εμειναν απο βενζινη και δεν εχουν θερμανση. Μα και μεις δεν εχουμε αρκετη βενζινη, ειπα. Ναι αλλα φτανει για βγαλετε την νυχτα, απαντησε. Ακους, καραμητρο?

Ευτυχως ειχαμε ενα μπουκαλακι νερο και κατι μπισκοτα μαζι μας, για να μασουλαμε στην δουλεια. Ωρα 3 χαραματα. Παω για κατουρημα, ειπε η γυναικα. Καθισε μεταξυ δυο αμαξιων, να κοβει ο αερας, εκανε την αναγκη της κι ησυχασε. Σειρα μου, ειπα. Που πας ρε καραμητρο? Ευλογημενες οι γυναικες που κατουρανε καθιστες. Εμεις? Εκει, εκτεθειμενοι στον αερα. Εμοιαζα με τους πινγκουινους που βλεπουμε στα ντοκυμαντερ, να καθονται ακινητοι με την πλατη στον αερα κι απορεις πως αντεχουν. Πισω στ αμαξι γρηγορα, καραμητρο.

Ωρα 7:30. Αναταραχη μπροστα, αμαξια κινουνται. Κινουνται? Κινουνται! Ενας αστυνομικος ηρθε και μας εκανε νοημα να ξεκινησουμε κι εμεις. Συμπλεκτης, 1η και…τιποτα. Κολημενοι. Βγηκα εξω κι αρχισα να μας…ξεθαβω απο το χιονι. Ευτυχως δεν ηταν πολυ δυσκολο. Ξεκινησαμε, μετα κοπων και βασανων φτασαμε στην εξοδο, βρηκαμε βενζιναδικο και πηραμε πολεμοφοδια για την μαχη της επιστροφης. Νερα, κατι φαγωσιμα, βενζινη. Μεσα στο βενζιναδικο κοσμος κοιμοταν στο πατωμα σε κουβερτες. Ηταν οδηγοι που εμειναν στον δρομο, τους εφερε ο στρατος, τους μοιρασε κουβερτες και…καλον υπνο!

Εμεις συνεχισαμε τον γολγοθα μας και αργα αλλα σταθερα-ευτυχως-φτασαμε σπιτι στις 9 το πρωι, μετα απο 11 ωρες συνολικα. Ακομα κοιμαμαι, μη με ξυπνησει κανεις.